Wydział Fizyki i Astronomii
Adres
Wydział Fizyki i Astronomii
ul. Prof. Z. Szafrana 4a
65-516 Zielona Góra
tel.: 68 328 28 78
fax: 68 328 28 80
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Dla studentów
Informuję, że zgodnie z § 6 ust. 2 Zarządzenia Rektora nr 126 w sprawie organizacji działalności dydaktycznej Uniwersytetu Zielonogórskiego w semestrze zimowym w roku akademickim 2021/2022 związanej z przeciwdziałaniem rozprzestrzenianiu się wirusa SARS-CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19 wszystkie zajęcia na kierunkach fizyka, fizyka medyczna oraz astronomia bedą prowadzone bezpośrednio na terenie Uczelni.
Dziekan Wydzialu Fizyki i Astronomii UZ
prof. dr hab. Andrzej Drzewiński
Dla kandydatów na studia
MOST - rekrutacja na semestr zimowy
Nasi partnerzy w programie Erasmus+
Biuro Karier
Wiadomości
Od 16 lutego rusza na Wydziale Fizyki i Astronomii cykl cotygodniowych wykładów dla nauczycieli pt. Fizyka i astronomia – inaczej.
Celem cyklu jest przybliżenie słuchaczom zastosowań fizyki oraz astronomii w różnorodnych obszarach aktywności ludzkiej, często nietypowych i nieoczekiwanych, czasem zaskakująco przydatnych, a na pewno ciekawych. Jednocześnie słuchacz zapozna się z wieloma najnowszymi odkryciami z obydwu dyscyplin, gdzie często informacje pojawiające się w ogólnodostępnych środkach przekazu podawane są bez wystarczających objaśnień i kontekstu.
Wykłady prowadzone będą w systemie on-line z zastosowaniem platformy Google meet/Google Clasroom. Na poszczególne wykłady będzie można zapisywać się do dnia poprzedzającego wykład. Maksymalna liczba uczestników – 50 osób. Zgłoszenie uczestnictwa w wykładzie proszę przesyłać na adres mailowy Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.. Osoby, które chcą wziąć udział w wykładach muszą posiadać konto Google (*@gmail.com).
Informacja o zajęciach, które nie mogą być zrealizowane z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość w semestre letnim 2020/2021
realizacja zajęć od 6 kwietnia 2021
Napływający z prędkością ~500 km/s wiatr słoneczny powoduje utworzenie się szoku/fali uderzeniowej (ang. bow shock) na czole magnetosfery, w odległości około 14 Re od środka Ziemi. Ta struktura bezzderzeniowo wyhamowuje cząsteczki wiatru powodując ich termalizację, tj. przekształcenie ruchu strumieniowego protonów i elektronów na ruch termiczny. Od odkrycia tej struktury magnetosferycznej w 1964 roku, zaproponowano i studiowano kilkadziesiąt potencjalnych mechanizmów grzania plazmy wiatru słonecznego, bez osiągnięcia do tej pory konsensusu odnośnie właściwego mechanizmu.
W dwóch pracach Krzysztof Stasiewicz udowadnia, że mechanizm termalizacji/grzania związany jest z dwiema niestabilnościami plazmowymi. Niestabilność dryfowa nisko-hybrydowa (lower-hybrid drift instability) spowodowana jest gradientem gęstości plazmy na szoku, a niestabilność dryfowa elektronowo-cyklotronowa (electron cyclotron drift instability) wywołana jest szybkim dryfem ExB elektronów. Niestabilności te generują silne pola elektryczne ~200 mV/m na skalach przestrzennych promienia cyklotronowego elektronów (~1 km), a gradienty pola wprowadzają chaos do ruchu cząstek wiatru słonecznego co powoduje ich stochastyczne grzanie.
Praca jest oparta na najnowszych danych z Magnetospheric Multiscale Mission (MMS) i zawiera m.in. pierwsze w świecie wyznaczenie dywergencji pola elektrycznego E w przestrzeni kosmicznej z wielopunktowych pomiarów satelitarnych. Została opublikowana w renomowanym czasopiśmie Monthly Notices of the Royal Academy of Sciences, istniejącym w Anglii od 190 lat.
W drugiej pracy wykonanej razem z Bengtem Eliassonem (University of Strathclyde, Glasgow) dokonano też symulacji komputerowych, które potwierdzają w całości zaproponowany mechanizm grzania plazmy. Ta praca jest w druku w The Astrophysical Journal.
Zidentyfikowany w tych pracach mechanizm jest uniwersalny i powinien mieć zastosowanie do szoków plazmowych występujących m.in. w koronie słonecznej, przestrzeni międzyplanetarnej, supernowych i w innych obiektach astrofizycznych. Znaczenie tych publikacji podkreśla fakt, że nad próbami rozwiązania tego problemu pracowało kilkuset fizyków w ciągu ostatnich 56 lat, od odkrycia szoku magnetosferycznego.
[1] K. Stasiewicz, Stochastic ion and electron heating on drift instabilities at the bow shock, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 2020, 496, L133-L137,
http://dx.doi.org/10.1093/mnrasl/slaa090.
[2] K. Stasiewicz & B. Eliasson, Quasi-adiabatic and stochastic heating and particle acceleration at quasi-perpendicular shocks, 2020, The Astrophysical Journal, in press.
Dostępna w http://arxiv.org/abs/2009.05644.
